Önce Anne Sonra Teyze

Yaklaşık 8 yıl önce ablamın kızı 4 yaşında ve ikinciye hamile ve son haftalarında doğuma az kalmış. Benimde evlenmeme 1 hafta var.  Teyzemler, annem hep beraber benim evimi yerleştiriyoruz. Sakar ben, aceleden veya telaştan yada heyecandan merdivenlerden düştüm. Yuvarlandım demek daha doğru olur. Kafamı da çarpınca herkez çok korktu. Kendime biraz zor gelince film çektirmek için, ablam ben ve aşkım hastahaneye gittik. Yeğenim arkamızdan ağlıyor. Anneannem sağolsun onu ne diye korkuttuysa, beni çok seven yeğenim  tercih yapmak zorunda kalıyor ve " ben teyzemi çok seviyorum ama biri ölecekse teyzem ölsün ben annemsiz yapamam diyor "

Neyseki hiç birimiz ölmedik, ama ben teyze ne kadar sevilsede gözden çıkarılabileceğini öğrenmiş oldum :))  Anneannem sağolsun hep böyleydi. küçüklüğümüzden beri onlardan her dönüşümüzde hep ağlar birde bakalım bir daha geldiğinizde beni bulabilecekmisiniz derdi. İlk aklım ermeye başladığı zamanlarda anneannemim bir hastalığı olduğunu ve bir daha göremeyeceğimi sanmıştım. Allah uzun ömür versin hala yaşıyor. Ve söyleminde devam ettiği için  biz artık bunun esprisini yapıyoruz.

Bu sözün bana öğrettiği tek şey sevdiklerimden ayrılırken bir daha göremeyebileceğimi aklımda tutarak elimden geldiğince kalp kırmayaya çalışmak.

Yeğenim ise annesini  çok sevmesine rağmen ona kızdığı zamanlarda  bana"keşke sen benim annem olsan" diyor. 12 yaşına yaklaştığı bu günlerde  aynı olay olsa sanırım ikimiz de ölmeyelim diye dua eder beni gözden çıkarmaz diye umut ediyorum :))