Çocuklara has biraz tuhaf bir düşünce biçimim varmış. belki bazısı bana has, belki bir kısmı çoğumuza uyuyor :)
- Mandalina tanelerine bazen bitişik küçük taneler vardır hani. ,onları anne ve yavsusu diye düşünüp, ayrılmasınlar diye aynı anda yerdim. ( ayırmayacak kadar duygusalım ama yinede yemekten vazgeçmiyorum )
- Uğurböceği bulduğumda şarkı eşliğinde uçurmaya çalışırdım. uçmassa itelemek yolu ile ona yardımcı olurdum ki, terlik ve pabuçlarına kavuşsun.
- Herkezin amca ve teyzesi onu çok sever zannederdim. Çünkü benimkiler bizi çok severdi.
- Teyzemler, anneannemler bizden giderken hep ağlardım. Beni uyutup öyle kaçarladı, yoksa bırakmazdım :)
- Yemekte 1 bardak fanta hakkımız vardı. Ablam önce kim bitirecek diye yarış yapmayı teklif ederdi. yarışı kazanırdım ama sonra, o yavaş yavaş içerken izlemekle yetinirdim.
- Çok korkaktım, ablam cadı geliyor dedimi hemen ağlamaya başlardım. ( cadı beni napıcaksa )
- Çok yaramazmışım, Mesela ziyarete gittiğimiz, bir teyzenin kornişini indirmişim koltukta zıplarken. ama sevimli bir yaramazmışım, öyle diyorlar :)
15 yorum:
:D
mandalina ve uç uç böceği kısmı bendede vardı :))şimdi mandalinada bebişleri kızıma veriyorum. anneler bana kalıyor :)
siz anne kız güzel pallaşmışsınız. ben beraber yemeye devam ediyorum şimdilik :)
mandalina kısmı bende de vardı.
korniş olayına koptum ehehehh
teyze, hala beni her gördüğünde anlatıyor. ama olayı sindirmiş artık gülüyor :)
ahhh, mandalina olayi beni kücüklügüme götürdü. bende birlikte yerdim. aynisi'da "ikiz" kestanelerde.
great post!
tek ben değilmişim demek :) onları ayırmamak en iyisi :)
Handeciğim güzel haberine çok sevindim seni aramızda göreceğimiz için çok mutluyum, buluşmaya saatler kala kocaman öpücükler sana;)
Korniş olayı gerçekten komikmiş:))
Ayşencim çok güzel bir gündü, tekrardan teşekkürler
Chilek ; teyzeye yazık olmuş ama, napalım çocukluk işte :)
çok tanıdık geldiler! kardeş olabilir miyiz acaba? :)
bnim için çok sayıda yara-bere ve bol bol dikiş de koymak lazım! güzel günler...
belki kardeşizdir :) ben o dönemi dikişsiz atlattım neyseki :)
Handecim
anneannemde bize mandalinanın yavrusunu yedirmezdi öksüz kalmayın ben yiyim derdi
Uğurböceğini bende itelerdim terlik pabuça kavuşmak için:) Demek ki bütün çocukluğumuzda tabi yaşıt olanlarda aşağı yukarı aynı şeyler yapılırmış hep bilindik şeyler..bunlar hikaye yada uydurmada olsa güzel şeylerdi şimdilerde ise çocuklara aktarılmadığı ve de apartmanlardan çıkmadıkları için ne uç uç uğurböceğini tanıyorlar nede gelmesini dört gözle beklediğimiz pabuç ve terliklerimizi hayal edebiliyorlar...
iyiki paylaşmışsın canım anılarım canlandı:)
sevgiler..
Serpilcim, ne kadar doğru söylediklerin. zamanla her şey değişiyor. şimdi çocuklar çoğu konuda şanslı olsalarda, bizim zamanımızdaki paylaşımlar çok daha samimi ve güzeldi. şimdi çocuklar çoğunlukla internet üzerinden oyun oynuyorlar. dahada ilerde neler olur acaba :)
ne güzel şeyler yazmışsın..mandalina ve uğurböceği herkesin ortak noktası herhalde :))) şimdiki çocuklar imkan yok bunlara inanmazlar :)
çocukların çizgi filmleri bile tuhaf artık. biz şirinler, heidii alice ile büyüdük. bunuda etkisi var sanırım :)
Yorum Gönder