Kandırmak...

Anneannem ile ablam beni evde teyzemle bırakıp komşuya gidiceklermiş, ben olayı hatırlamadığıma göre sanırım 2- 3 yaşlarındaydım. Gideceklerini belli etmeden kaçmaya çalışıyorlarmış, bende "anlıyorum anlıyorum beni bırakıp gidiceksiniz " diye peşlerini bırakmamışım. Aneannem hala anlatır seni kandırmak ne mümkün cin gibiydin der.

Ama ne kadar cin gibide olsak hepimiz kandırılmışızdır. Küçükken uslu duralım diye, okulda derslerde daha başarılı olalım diye çok vaatlerde bulunulup bazıları gerçekleştirilmedi. Sizi bilmiyorum ama benim ailem çoğu zaman beni kandırmış oldu.  Tabi lise yıllarında da benim kandırdığım zamanlar oldu, mesela ÖSS için hazırlanırken etüddeyim deyipte gezdiğim zamanlar.

Birşekilde birbirimizi kandırdık. Belki de  mecburduk pek fazla seçim hakkımız yoktu, izin almak gerekiyordu, izin verilmeyeceği durumlarda bu yol tek çare gibiydi.

Özünde aynı olsada bu durumları yalan söylemek gibi değerlendiremiyorum. Bir soruya doğru cevap vermiyorsan yalandır. Ama diğerinde bir olaylar bütünü var bana göre kandırmak bu duruma daha çok yakışıyor.

Yetişkin olunca işler değişir sanıyorsun. Ama  yaş 11 veya 31 farketmiyor, sevdikçe güvendikçe hala seni kandıranların olduğunu öğreniyorsun. Bahaneler çeşitli; "senin iyiliğin için" yada "sen üzülme diye" ama sonuç değişmiyor. Öyle yada böyle sonunda üzülüyorsun...