Çocuklara has biraz tuhaf bir düşünce biçimim varmış. belki bazısı bana has, belki bir kısmı çoğumuza uyuyor :)
- Mandalina tanelerine bazen bitişik küçük taneler vardır hani. ,onları anne ve yavsusu diye düşünüp, ayrılmasınlar diye aynı anda yerdim. ( ayırmayacak kadar duygusalım ama yinede yemekten vazgeçmiyorum )
- Uğurböceği bulduğumda şarkı eşliğinde uçurmaya çalışırdım. uçmassa itelemek yolu ile ona yardımcı olurdum ki, terlik ve pabuçlarına kavuşsun.
- Herkezin amca ve teyzesi onu çok sever zannederdim. Çünkü benimkiler bizi çok severdi.
- Teyzemler, anneannemler bizden giderken hep ağlardım. Beni uyutup öyle kaçarladı, yoksa bırakmazdım :)
- Yemekte 1 bardak fanta hakkımız vardı. Ablam önce kim bitirecek diye yarış yapmayı teklif ederdi. yarışı kazanırdım ama sonra, o yavaş yavaş içerken izlemekle yetinirdim.
- Çok korkaktım, ablam cadı geliyor dedimi hemen ağlamaya başlardım. ( cadı beni napıcaksa )
- Çok yaramazmışım, Mesela ziyarete gittiğimiz, bir teyzenin kornişini indirmişim koltukta zıplarken. ama sevimli bir yaramazmışım, öyle diyorlar :)